ارتقاي اثر بخشي مطالعات مهندسي ارزش با استفاده از مديريت ريسك

تحقيق ارتقاي اثر بخشي مطالعات مهندسي ارزش با استفاده از مديريت ريسك
 متشکل از 12 صفحه ، در قالب word  قابل ويرايش و اماده پرينت

بخشی از محتوا ::
 مهندسي ارزش ابزار موثر تصميم سازي براي مديران مي‌باشد. مطالعات ارزش فرصت‌هاي مناسبي براي كاهش هزينه طول عمر، بهبود كيفيت، بهبود ساخت‌پذيري، كاهش زمان ساخت، افزايش طول عمر و گاه تركيب موارد بالا در اختيار قرارمي‌دهد. تحت فشار  قرارگرفتن مديران در پذيرش و اعمال تغييرات پيشنهادي از يك سو و مسووليت ايشان در قبال حوزه تحت اختيار به همراه ريسك و ابهام ذاتي گزينه‌هاي پيشنهادي از سوي ديگر اغلب اين افراد را در وضعيت دشوار قرار مي دهد. از اينرو مديران زيادي بدليل ابهام در مورد مقدار ريسك گزينه‌هاي ارائه شده در مطالعات ارزش از قبول انجام اين مطالعات سرباز زده  يا در طول مطالعات مقاومت مي‌نمايند. از اثرات اين تصورات مي‌توان به انتخاب گزينه‌هاي كم‌خطرتر و اغلب كم ارزش‌تر، رد گزينه‌هاي خلاقانه، عدم تناسب ريسك در تصميم‌ها و پروژه‌ها و در نهايت تاخير در تصميم‌گيري اشاره كرد. در اين مقاله به اثر بكارگيري مديريت ريسك در مطالعات ارزش و شفاف‌سازي ذهن مديران نسبت به اثرات طرح مبنا و گزينه‌هاي پيشنهادي و اقدامات چهارگانه حذف، تسكين، انتقال و پذيرش ريسك يا تركيبي از اقدامات با اشاره به چند مطالعه موردي بررسي مي‌شود و در نهايت روش پيشنهادي تلفيقي و تحليل کيفي ريسک به کمک AHP را تلفيق مهندسي ارزش با مديريت ريسك بعنوان نتيجه اين نوشتار، ارائه مي‌گردد.
كلمات كليدي: مهندسي ارزش، مديريت ريسك، تحليل ريسك،‌AHP،

1- مقدمه
مديريت ريسك و مهندسي ارزش هر دو پديده‌هاي نوظهور و جديدي در ايران هستند. در ايران از طرفي با توجه به بحران‌هاي مكرر و كمبود روزافزون منابع، مديريت نوين ناگزير از استفاده از تمامي ابزارها و توانايي‌هاي خويش در جهت دستيابي به اهداف مي‌باشد. تقريباً تمام مديران به‌دنبال ابزاري هستند تا خطرات و پيامدهاي ناشي از تصميمات را تا حداقل ممكن كاهش دهد. مديريت ريسك ابزار جديدي است كه در زمان كوتاه توانسته است جايگاه مناسبي براي خود پيدا كند. غير از ابزارهاي كمي‌سازي ريسك كه به‌دليل محاسبات پيچيده مانع فراگيري همگاني آن مي‌شوند، ابزارهاي ساده و بررسي كيفي ريسك، ساده و برآمده از تفكر منطقي مي‌باشد.
تركيب عوامل مختلف طرح در پروژه‌هاي عمراني به صورتي پيش‌بيني شده است كه اغلب ريسك‌ها به عوامل غير‌تصميم‌گير منتقل مي‌شود. با تركيب سه عاملي (كارفرما، مشاور و پيمانكار) كه تركيبي معمول و جا افتاده مي‌باشد، ريسك‌هاي طراحي به مشاور طرح و ريسك‌هاي اجرا به پيمانكار انتقال مي‌يابد. در تركيب‌هاي چهارعاملي ريسك‌هاي مديريتي به مديريت طرح و ريسك‌هاي باقيمانده مديريت به اين دو عامل نيز انتقال مي‌يابد. ظهور مهندسي ارزش و اجباري‌شدن آن در طرح‌هاي پرهزينه و پيچيده، به‌دليل ماهيت دگرانديش آن و تفكر خارج از چهارچوب عادات و روش‌هاي معمول و پذيرفته شده، موقعيت دشواري براي كارفرما ايجاد مي‌كند.