تأثير زوج درمانگري اسلامي در افزايش خودشناسي

تحقيق تأثير زوج  درمانگري اسلامي در افزايش خودشناسي
 متشکل از 151 صفحه ، در قالب word  قابل ويرايش و اماده پرينت

بخشی از محتوا ::
چكيده پژوهش
    در اين پژوهش كه از نوع پژوهش شبه آزمايشي است به منظور دستيابي به داده هاي علمي در جنبه كاربردي، اثر بخشي روش زوج درمانگري اسلامي به عنوان متغير مستقل در افزايش جهت گيري مذهبي، خودشناسي و سازگاري زناشويي زوجهاي ناسازگار به عنوان متغيرهاي وابسته مورد آزمايش قرار گرفت. بدين منظور از ميان زوجهايي كه از طريق اطلاعيه اي داوطلب شركت در اين پژوهش براي حل اختلاف هاي زناشويي خود شدند، 14 زوج (28 زن و شوهر) پس از رديف شدن نمراتشان همتا شده و به طور تصادفي به دو گروه- آزمايشي و گواه- اختصاص يافتند.
   ابزارهاي پژوهش شامل: 1) مقياس 21 سوالي جهت گيري مذهبي آلپورت، براي اندازه گيري سطح كلي مذهب، جهت گيري مذهب بيروني و دروني آزمودنيها، 2) مقياس 32 سوالي سازگاري دو عضوي (زناشويي) اسپانير و 3) پرسشنامه 29 سوالي خودشناسي براي تعيين سطح حالت هاي خودآزمودني ها (نابالغانه/   والديني /   كودكانه   ) بود. كليه آزمونها در مرحله قبل و بعد از درمانگري اسلامي به طور انفرادي در شرايط كنترل شده در مورد هر دو گروه اجرا شدند.
   نتايج حاصل با استفاده از آمار توصيفي، ضريب همبستگي پيرسون، تحليل واريانس تكرار سنجش، آزمون T وابسته و مستقل، آزمون توكي(HSD) و رسم نمودار مورد تحليل قرار گرفت. يافته ها در پرتو پژوهش هاي گذشته و پنج فرضيه پژوهش حاضر نكات زير را برجسته ساخت:
1)    با استفاده از روش زوج درمانگري اسلامي در گروه آزمايشي خودشناسي منفي نسبت به قبل از درمانگري (69/248= F) و نسبت به گروه گواه (28/39= F) كاهش، و همچنين سازگاري زناشويي آنها نسبت به قبل از درمانگري (07/116= F) و نسبت به گروه گواه (28/14= F) در سطح 99 درصد اطمينان افزايش يافت.
2)    زوج درمانگري اسلامي بر «خودبالغانه/ » گروه آزمايشي (62/10= t) بيشتر از حالت هاي ديگر خود يعني «خودوالديني/  » (45/6=t) و «خودكودكانه /  » 21/8=t) در سطح 99 درصد اطمينان تأثير گذاشت.